O Parafii

Patronką naszej parafii jest Najświętsza Maryja Panna. Czcimy ją szczególnie w tajemnicy objawień, jakie dokonały się w pobliżu portugalskiej Fatimy w 1917 roku. Matka Boża ukazywała się przez sześć miesięcy, od maja do października, trojgu prostym pastuszkom: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi. Dzieciom nie wierzono. Były prześladowane, wyśmiewane, a nawet uwięzione. Ich prostota i wytrwałość skłaniała coraz większe rzesze ludzi do wiary w ich świadectwo. Przypieczętowaniem objawień był tzw. cud słońca. Spektakularne wydarzenie skruszyło najzatwardzialsze nawet serca.

Podczas ostatniego, październikowego objawienia Maryja powiedziała: „Przyszłam upomnieć ludzkość, aby zmieniała życie i nie zasmucała Boga ciężkimi grzechami. Niech ludzie codziennie odmawiają różaniec i pokutują za grzechy”.

Staramy się, aby przesłanie Matki Bożej było cały czas przypominane i przeżywane w naszej parafii. Piękny ołtarz główny jest nawiązaniem do wydarzeń, które miały miejsce nieopodal Fatimy ponad sto lat temu. Przywołujemy je duchowo i staramy się wypełniać wezwania Matki Najświętszej, gromadząc się na nabożeństwach fatimskich. Odbywają się one w naszej świątyni każdego 13. dnia miesiąca, od maja do października, od godziny 19.00.

Bronisław Markiewicz urodził się w 1842 r. w Pruchniku koło Jarosławia. Wywodził się z pobożnej, katolickiej rodziny i otrzymał staranną formację religijną. W wieku nastoletnim stracił wiarę. Odczuwając jej brak, pewnego wieczoru pomodlił się: „Boże! Jeżeli jesteś, pozwól mi siebie poznać!”. Od tamtej chwili odzyskał wewnętrzny spokój i już nigdy nie wątpił. W 1863 r. wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. We wrześniu 1867 r. został wyświęcony na kapłana. Pracował najpierw w niewielkiej w Harcie, a później w katedrze przemyskiej, gdzie zasłynął ze swojej wielkiej gorliwości i dobroczynności. Rozwijał się kontynuując studia na uniwersytetach we Lwowie i w Krakowie. Posługiwał jako proboszcz. Był świetnym organizatorem i społecznikiem. Od 1882 r. wykładał teologię pastoralną w seminarium duchownym w Przemyślu.

Z czasem ks. Bronisław odkrył w sobie powołanie do życia zakonnego. W listopadzie 1885 r. wyjechał do Włoch. Spotkał tam św. Jana Bosko i na jego ręce złożył śluby zakonne w zgromadzeniu salezjanów. Pracował z wielkim oddaniem. Nagle stan jego zdrowia załamał się. Za radą lekarzy powrócił do Polski. W 1892 r. został proboszczem w Miejscu Piastowym (koło Krosna). Widząc ogromną biedę oraz moralne zaniedbanie dzieci i młodzieży zaczyna organizować zakłady wychowawcze. Pragnie dawać to, co najważniejsze: wiarę, wykształcenie i zaspokojenie podstawowych potrzeb materialnych. Założone przez niego instytucje wychowywały i kształciły setki dzieci. W 1897 ks. Markiewicz zakłada dwa nowe zgromadzenia zakonne, które oddaje w opiekę św. Michałowi Archaniołowi. Oparł je na duchowości swojego mistrza – św. Jana Bosko. W prowadzeniu swojego dzieła nieustannie napotykał na rozmaite trudności. Nigdy jednak nie stracił nadziei w Bożą Opatrzność i nigdy nie zawiódł się na Bożej opiece.

Ksiądz Bronisław Markiewicz zmarł w opinii świętości, otoczony gromadą dzieci, którym pomagał, 29 stycznia 1912 roku. Zgromadzenia zostały zatwierdzone przez Kościół dopiero po śmierci Założyciela: michalici w 1921 roku, a michalitki w 1928 roku.

Ksiądz Bronisław Markiewicz został ogłoszony błogosławionym w Warszawie, w dniu 19 czerwca 2005 r. Beatyfikacji, w imieniu papieża Benedykta XVI, dokonał Prymas Polski kard. Józef Glemp.

Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła (CSMA, łac. Congregatio Sancti Michaëlis Archangeli) popularnie nazywani michalitami. Jest to wspólnota kapłanów i braci. Zgromadzenie założył bł. ks. Bronisław Markiewicz, który chciał zaszczepić na polski grunt idee św. Jana Bosko. Zakon ma swój początek w 1897 roku, kiedy to ks. Bronisław Markiewicz, prowadzący już wtedy od kilku lat zakład wychowawczy w Miejscu Piastowym, postanawia odłączyć się od zgromadzenia salezjanów i założyć nową rodzinę zakonną. Po jakimś czasie oddaje ją pod opiekę św. Michała Archanioła. Michalici, po bardzo wielu perypetiach, otrzymali zatwierdzenie kościelne w 1921 roku. Biskupem, który jako pierwszy zgodził się na istnienie zakonu w swojej diecezji był książę kardynał Adam Sapieha. Niezwykle trudnym okresem był czas II wojny światowej. Wielu michalitów oddało życie za wiarę, pełniąc mężnie posługę wychowawczą. Zakon cieszy się dwoma męczennikami: bł. Wojciechem Nierychlewskim i bł. Władysławem Błądzińskim. Po wojnie zgromadzenie dzieliło losy Kościoła w Polsce. Współbracia byli szykanowani przez komunistyczny aparat represji, a majątek znacjonalizowano. W związku z tym michalici zostali pozostawieni bez środków do życia – nie prowadzili wówczas duszpasterstwa parafialnego, skupiając się na działalności wychowawczej. Przełomowe okazały lata siedemdziesiąte. Wówczas, dzięki wstawiennictwu Prymasa Tysiąclecia – kard. Stefana Wyszyńskiego, michalici zaczęli być zapraszani do prowadzenia posługi duszpasterskiej w parafiach. Praca w nowych ośrodkach zaowocowała nowymi powołaniami. Ówczesny przełożony generalny – ks. Aleksander Ogrodnik, postanowił otworzyć zgromadzenie na pracę misyjną i zagraniczną. Ta opatrznościowa decyzja sprawiła, że michalici zanieśli charyzmat swojego Założyciela na krańce świata, wypełniając jego duchowy testament. Dzisiaj zakon pracuje w kilkunastu miejscach w Polsce i wielu krajach świata. Działalność zgromadzenia koncentruje się wokół pracy wychowawczej, szczególnie wśród zaniedbanych moralnie dzieci i młodzieży. W duszpasterstwie parafialnym stara się z oddaniem pracować wśród młodego pokolenia, nie zaniedbując przy tym innych grup wiernych. Charyzmat michalitów wyraża się w dwóch hasłach: „Któż jak Bóg!” i „Powściągliwość i Praca”. „Któż jak Bóg!” to zawołanie Św. Michała Archanioła patrona Zgromadzenia. Michalici na jego wzór starają się wyrazić podziw dla Boga i chcą być mu bezgranicznie wierni. W Panu Bogu jest źródło wszelkiej działalności duszpasterskiej. On jest naszym zbawieniem. „Powściągliwość i Praca” – to hasło zaczerpnięte od św. Jana Bosko, ukazuje charyzmat i styl życia michalitów. Powściągliwość kształtuje charaktery i pomaga przezwyciężyć to, co jest złego w życiu chrześcijanina. W parze z powściągliwością idzie praca w potrójnym wymiarze: duchowym, umysłowym i fizycznym. Obecnie przełożonym generalnym zgromadzenia jest ks. Dariusz Wilk. Kuria generalna ma swoją siedzibę w pobliskich Markach-Strudze.